چندی است که «کنسرت» معرکه آراء و خطب شده است و هر از گاه از هرسو افاضاتی به گوش میرسد که یضحک به الثکلی!
اخیراً رئیس کتابخانه ملی! هم راجع به کنسرت گفته : «می‌خواهم یک سوال اساسی مطرح کنم و این است که اگر ما به جوان‌ها نشاط ندهیم، نتیجه آن ایدز و اعتیاد و دیگر آسیبهای اجتماعی است و در این میان چه کسی پاسخگو خواهد بود؟ آیا مخالفان کنسرتها مسئولیت پاسخگویی در قبال این آسیبهای اجتماعی و عواقب این آسیب‌‌ها برای جامعه و کشور را می‌پذیرند؟»
اگر منصفانه و خوشبینانه به گفته ایشان توجه کنیم، دغدغه ایشان دفع افسد (کشیده شدن جوانان به تفریحات ناسالم) به فاسد (کنسرت) بوده است، هرچند معلوم نیست ایشان به فساد موجود در سالنهای کنسرت، اعتقادی داشته باشد! ولی به هرحال ایشان نشاط کنسرتها را برای جلوگیری از آسیبهای اجتماعی جوانان لازم می داند.
تا اینجا خیلی ضروری و لازم ندیدم که نکته ای بیان کنم اما وقتی متوجه شدم امام جمعه !! ایلام هم چنین افاضاتی داشته اند که : «این وسط گناه مردم چیست؟! باید برای شادی مردم فکری کرد! آیا کنسرت را ممنوع کنیم تا مردم از ماهواره ها استفاده کنند؟!!!» احساس کردم لازم است قدری این موضع غلط تبیین شود.
شبیه چنین تفکری در مسئولین رسانه ملی نیز وجود داشت که بدلیل آنکه شبکه های ماهواره ای و رسانه های غربی، در تهاجم فرهنگی به ارزشهای اسلامی و اخلاقی، از هیچ تلاشی فروگذار نیستند، رسانه ملی ناچار است برای مقابله با آنان و جذب جوانان، گاهی پای خود را از حدود شرعی فراتر گذارد تا بتواند مخاطبان ماهواره ها را، ولو سرگرم برنامه های فاسد نماید، از مشغولیت به برنامه های افسد بازدارد!
قاعده «دفع افسد به فاسد» را در نوشته دیگری بررسی نموده و نتیجه گرفتم که اولاً این قاعده در جائی است که انسان محذور بین دو امر باشد که یکی فاسد و دیگری افسد باشد ... ثانیاً انسان نتواند هردوی آنها را ترک کند و در ارتکاب فاسد و یا افسد مجبور باشد که در اینصورت عقلاً و شرعاً میبایست مرتکب فاسد برای دفع افسد شد، ثالثاً تمسک به این قاعده، تعارض با اصول دیگری نداشته باشد و یا به عبارت دیگر، این قاعده عمومیت داشته باشد، بر فرض آنکه دو شرط قبلی، وجود داشته باشد، و بتوان این قاعده را جاری ساخت، تمسک به این قاعده و در نتیجه ترجیح جانب فساد، موجب تحقق جانب افسد در جای دیگری نشود و ... که هیچکدام از این شرایط در موضوع رسانه ملی، کنسرتها و موارد مشابه آن وجود ندارد!
و اما چند سئوال مهم که تبیین گر این تفکر غلط و مغالطه مشهور خواهد بود :
- آیا تنها راه ممانعت جوانان از تفریحات ناسالم و ماهواره، سرگرم کردن آنان است یا می توان اقدامات جدی اثرگذار فرهنگی هم انجام داد؟!
- آیا واقعاً کنسرت و فضای نسبتاً ناسالم آن که اگر از مصادیق مجلس مشتمل بر موسیقی لهوی مضل عن سبیل الله نباشد که به فتوای مقام معظم رهبری حکم حرمت دارد، قطعاً از مصادیق لهو و لغو و لعب است که آنهم بی اشکال نیست! می تواند بازدارنده جوانان از موسیقی لهوی و حرام باشد یا اینکه آنها را به سمت آن سوق می دهد؟! آیا انجام مکروه انسان را به حرام نزدیک تر می کند یا به انجام واجب و مستحب؟! آیا تهییج احساسات و تحریک شهوات در چنین جلساتی، انسان را از تفریحات حرام و دیدن ماهواره دور می کند یا نزدیک تر می سازد بلکه زمینه ساز و بسترساز احساسات و شهوات بیشتر می شود؟! این چه تفکر غلطی است که فکر می کنند اگر جوانان در چنین مجالسی سرگرم شوند و به ادعای ایشان نشاط یابند! احساس غنا و بی نیازی از لذت بیشتر حرام می کنند؟!! آیا لازمه دفع افسد، تنها ترویج چنین فسادی است؟! همینطور آیا تحریک شهوات یا پرداختن به لهو و لعب در رسانه ملی مانع مخاطب در توجه به اوج لذات شهوانی در برنامه های ماهواره ای می شود یا برعکس، مخاطب را بر استفاده از برنامه های افسد ماهواره ها تهییج و تحریک می کند و حرص و ولع به حرام را بیشتر میسازد؟
مطلب مرتبط :
