گاهی برخی مؤمنین مدتی که بر اعمالشان مراقبت می­کنند و مرتکب گناه نمی­شوند، ممکن است بواسطه وسوسه های شیطانی، دچار تکبر و غرور شوند و گاهی نیز احساس طلبکاری از خداوند می­کنند! و یا انتظار استجابت دعا و دیدن غیب و رؤیای صادقه و کشف و شهود دارند!  خوب است در این مواقع توجه داشته باشیم که بسیار بسیار در قبال نعمتهای خداوند بدهکار و کم­کار هستیم چرا که امام جواد علیه السلام فرموده اند :  « نِعمةٌ لا تُشکَرُ کَسَیِّئَةٍ لا تُغفَرُ»(1) نعمتى که سپاسگزارى نشود، چون گناهى است که آمرزیده نشود. چه مقدار نعمت در اختیار ماست؟ وَإِن تَعُدُّواْ نِعْمَةَ اللّهِ لاَ تُحْصُوهَا(2) هرچه حساب کنیم نمی­توانیم نعمتهای خداوند را بشماریم، آیا شکر همه نعمتها را بخوبی انجام داده ایم؟ پس چه بسیار نعمتی که شکرش را بجا نیاورده­ایم یا حقش را ادا نکرده­ایم، و مطابق روایت مذکور، گویا گناهانی مرتکب شده ایم که آمرزیده نشوند! با این اوصاف چه احساسی در قبال خداوند متعال خواهیم داشت؟ غیر از احساس ذلت و حقارت و خشوع و تواضع و فقر و نیاز ؟! البته خداوند متعال نیز در قبال این نعمات کار زیادی از ما نخواسته است جز دوری از گناهان و محارمش، چنانکه امام صادق علیه السلام فرموده اند : « شکر النعمة اجتناب المحارم » (3)  شکر نعمت دوری از گناهان است، و اگر شکر نعمتش را بجا آوریم برکت و رحمت خداوند شامل حال ما خواهد شد چنانکه فرموده است : « لئن شکرتم لازیدنّکم» (4) اگر شکرگذارى کنید بر شما خواهم افزود، و نیز اگر کفران نعمت کنیم دچار قهر و عذاب الهی خواهیم شد چنانکه فرموده است: «لئن کفرتم انّ عذابى لشدید»(5) اگر ناسپاسى کنید مجازاتم شدید است

(1) أعلام الدین: ص ۳۰۹

(2) نحل 18

(3)  کافى / 2 / 95

(4) ابراهیم، 7

(5)  ابراهیم، 7