🔹مقدمه1: حروف اثر حقیقی در عالم دارند، اسم حقیقتی عینی و اثرگذار در عالم است...
🔹مقدمه2: همه اعمال و حرکات دو جهت دارند، جهت الهی (حق) و غیر الهی(طاغوت و باطل)
🔹بسم الله، یعنی با اسم خدای متعال جهت خود را مشخص و آغاز میکنم، در واقع جهت گیری پس از مرحله قلب، در لسان بواسطه بیان جلوه گر شده و تعین می یابد و اثر حقیقی و خارجی خود را نمایان می سازد. (کما اینکه بدون نام خدا ممکن است آثار عمل مطلوب نباشد...)
روایت عیون اخبار الرضا علیه السلام، ج1، ب26، ح19 و معانی الأخبار، ص3 نیز به نوعی مؤید جهت گیری بنده در عبادت است، در معنای بسم الله گفته اند خود را به داغ و علامتی از علامت های خدا داغ می زنم و آن داغ عبادت است (داغ: علامت، اعلام جهت گیری)
🔹به نظر می رسد در معنای عرفی به هر کلمه (لفظی) که دلالت بر مسمّایی می کند اسم می گویند لکن در مورد خدای متعال، «اسم» که منتسب به او میشود حکایت از حقیقتی عینی دارد که با لفظ دلالت کننده بر مسما متفاوت است بکله حقیقتی در عالم است که می توان به آن تمسک جست و هر امری را با آن آغاز نمود و آثار خارجی آن را ایفاء نمود و اگر غیر از این باشد بجای «بسم الله» ، «بالله» کافی بود!
